Op de dankbaarheid!

Soms zijn er van die boeken die je bijna een leven lang bijblijven. Zo’n boek voor mij is I.M. van Connie Palmen. Het boek verscheen in 1998 en gaat over haar relatie met de Nederlandse journalist, presentator, schrijver en vooral ‘enfant terrible’ Ischa Meijer. Het was een kortstondige relatie, want na vier jaar overleed hij aan een hartstilstand. Het boek I.M. beschrijft die liefde maar ook het verlies, en dit op een grandioze wijze (I.M. staat voor Ischa Meijer maar ook voor ‘in memoriam’). In de Kerstdagen was op de Nederlandse televisie een schitterende verfilming te zien van het boek met Ramsey Nasr en Wende Snijders, een rol waar Nasr trouwens een Gouden Kalf voor ontvangen heeft. Het was voor mij een reden om het boek nog eens ter hand te nemen en hier en daar een passage te herlezen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen afgelopen weekend er een interview met Connie Palmen in de Standaard der Letteren stond. Connie Palmen heeft veel kansen gekregen in haar leven, ze komt uit een warm nest in Nederlands Limburg, haar debuutroman ‘De Wetten’ was onmiddellijk een schot in de roos en de aanzet van een mooie schrijverscarrière. Maar ze had ook serieuze tegenslagen. Na haar relatie met Ischa Meijer, bij we ze de ware liefde had gevonden, had ze een relatie met de Nederlandse politicus Hans van Mierlo, maar ook die stierf heel vroeg. Maar doorheen dit alles, doorheen alle ups en downs, is het basisgevoel dat ze heeft er één van diepe dankbaarheid. Ze besluit het interview dan ook met de zin ‘Ik ben buitengewoon tevreden met en dankbaar voor mijn bestaan’. Het ontroerde mij om dit te lezen. Want dankbaar zijn voor je bestaan is toch wel één van de mooiste dingen in het leven. Ik herinner me nog heel goed dat ik enkele jaren geleden op restaurant zat. De tafel naast mij was een tafel met een Nederlands gezelschap. En doordat Nederlanders soms wat luidruchtig kunnen zijn, kon ik af en toe een flard van het gesprek meepikken, zonder dat ik dat wou natuurlijk. Op een gegeven moment werd een fles champagne aangebroken, en er werd getoast ‘op de dankbaarheid!’. Ik vond dit zo mooi, dat het mij na al die jaren is bijgebleven. Hoe vaak klinken wij op de dankbaarheid? Hoe vaak overvalt ons een gevoel van dankbaarheid, ondanks alles? Dankbaar om het leven, met zijn lach en zijn traan, met zijn zonneschijn en zijn regen, met zijn vrolijke dagen en zijn rottige dagen. Dankbaar om het leven dat zo prachtig is, dankbaar om de zon, die opgaat en ondergaat, maar nooit uitgaat, zoals in het mooie lied van Toon Hermans, hier trouwens gezongen door Wende Snijders, die in de verfilming van I.M. de rol van Connie Palmen speelt. Dank je, Connie, voor jouw dankbaarheid! Ik klink graag met jou mee op de dankbaarheid!

Pastor Gino