Ik loop thuis wel eens op kousenvoeten rond en ja, ik moet toegeven dat ik soms zeurkousen aan heb. Er zijn nogal wat dingen waarover je kan zeuren: de wekker loopt zo vroeg af en ik ben nog niet echt goed wakker. Ik maak graag een wandeling maar liever niet in de regen. De koffie is op en hoe begin ik een dag zonder mijn ochtendkoffie? Weer dat mondmasker opzetten? Hoe lang nog? De vaccinatie loopt vertraging op en wat met ‘de derde golf’ waarover zoveel wordt gesproken? Ik kan niet slapen! Enzovoort. Gelukkig ben ik meestal alleen wanneer ik op zeurkousen rondloop en ben ik de enige om er last van te hebben. Gelukkig zijn er ook goede vrienden die mij af en toe laten zeuren. Ik ben hen daar heel dankbaar voor want dan de bui vlug over en worden de zeurkousen opgeborgen. Voor een tijdje toch.
Ook over en in de Kerk wordt er soms ‘gezeurd’. Het verloopt er niet altijd zoals we het graag zouden hebben, in deze coronatijden nog minder dan anders misschien. Daarom was ik zo getroffen door het gebed van Jean-Paul Vermassen waarin ik mezelf kan in herkennen.
Pastor Chris
