Er zijn dagen dat ik dit hele jaar van strijd tegen het virus beleef als één grote "veertigdagentijd" - één grote tocht van verinnerlijking, waarin we zoeken naar diepte en houvast. Dat we nu opnieuw méér dan een seizoen lang geen Eucharistie kunnen vieren - en dus ook op dat punt moeten vasten! - lijkt dat nog te versterken. Was onze geloofsbeleving hier of daar misschien louter routine geworden, dreef het verder op traditie en gewoonte, maar waren we God zelf uit het oog verloren? Waar is Hij vandaag en wat heeft Hij ons vandaag te zeggen? Laten we ons niet vergissen: ook in de bijbelse tijden (maar ook in de geschiedenis van de kerk) zijn er vaak periodes geweest van meerdere (vele!) jaren na elkaar van schijnbare duisternis op het vlak van het geloof. Achteraf heeft men daarvan ervaren dat het kansen waren. Denk daarbij aan de tijd van de ballingschap - maar evengoed aan de tocht door de woestijn: onze veertigdagentijd is gemaakt naar het model van veertig... jaar (!) in de woestijn...
Hoe zullen we deze nieuwe veertigdagen concreet beleven? Is er iets wat we deze zes weken voor Pasen dan toch wat extra kunnen doen? Geen chocolade, geen televisie, geen alcohol...? Als we eens gewoon probeerden op zoek te gaan naar optimisme, als we eens probeerden om in ons hoofd een knop om te draaien en in de situaties die we meemaken juist goede kansen proberen te zien... en wie weet, daar zelfs 'Dank!' voor zeggen... Het zal ons ongetwijfeld ook dichter bij God brengen! Ik wens u een mooie start van deze tijd van zoeken... en vinden!
Tony, pastor
