Vorige zondag deed ik, zoals steeds om de veertien dagen, tussen 11 en 12 uur het onthaal in de kerk van de Heilige Familie. Ik ging er met de bus naartoe om al wandelend naar huis te kunnen komen. Het was pittig koud maar droog. Op het middaguur kom je, weer of geen weer, wel wat hondeneigenaars tegen. Sommige hondjes met een jasje aan tegen de kou, andere zonder. Nu ja, het baasje kiest! Wat mij vooral trof was een groepje van vier personen die op veilige afstand en met mondmasker in een kring stonden te praten op het gras. In deze coronatijden hebben we meer dan ooit nood aan een babbel, aan menselijke nabijheid. De zes (of waren het er zeven?) honden hadden op hun manier ook een gezellig onderonsje, zonder afstand en mondmasker. Om een beetje jaloers op te worden! Maar ook voor ons komt die tijd wel terug. Verder op de wandeling huiswaarts had ik nog een korte, onverwachte ontmoeting met een eekhoorn. Het zijn die dingen die een wandeling nu zo aangenaam kunnen maken.
En ook al wandel ik alleen, ik geloof dat God met mij mee wandelt. Hij is immers de ‘Nabije’ bij uitstek!
Pastor Chris
