Covid...? Dat zegt me vaag iets...

Ik werd vanmorgen wakker met het radiobericht dat het vandaag tien jaar geleden is dat het Hasseltse Pukkelpop niet kon doorgaan door noodweer, waarbij de festivalweide ondergestroomd was. Nog maar pas geleden hadden de media aandacht voor de vijfentwintigste verjaardag van de bevrijding van de slachtoffers van Dutroux. Zo lijkt het wel alsof er voortdurend verjaardagen zijn, zo goed als altijd van verschrikkelijke voorvallen - de verjaardagen van fijne zaken lijken veel minder aandacht te krijgen.
Vorige zaterdag was ik op bezoek bij mijn moeder, nu de vaccinaties dat opnieuw toelaten. Zij is al vele jaren geplaagd door ouderdomsdementie maar vindt er veel genoegen in om te praten over vroeger, weliswaar niet over het recente verleden. Zo had ze het over haar eigen moeder en vertelde daarover enkele aangename anekdotes. Ik vroeg haar terloops hoe lang het geleden was dat haar moeder gestorven is. Ze schatte het op vijf of zes maanden. De waarheid is wat abrupter, want mijn grootmoeder overleed al meer dan vijftig jaar geleden.
Nu ben ik zelf de eerste om het belang van een goed geheugen te benadrukken, we mogen het verleden niet vergeten. Toch had de situatie van mijn moeder iets aantrekkelijk: stel dat we alleen de echte warme dingen zouden onthouden en we zo zonder probleem vijftig jaar terug zouden kunnen alsof het gisteren was... Stel dat veel van die onheilsverhalen echt naar de achtergrond verdwijnen en het essentiële blijft - dat zullen dan wel de verhalen zijn waarin het over liefde gaat, momenten dat we ons helemaal bemind wisten... is dat niet bekoorlijk? Zouden we dat kunnen: vooral het goede onthouden...?
Stel dat men in maart 2030 over de 10e verjaardag van de uitbraak van covid zal spreken (en dan liefst niet zeggen "dat het tien jaar geleden allemaal begon", maar "dat we tien jaar geleden geteisterd zijn geweest met...") en jij dan zou zeggen: "Covid...? Dat zegt me vaag iets..."

Tony, pastor.

© Pixabay