Bij het lezen stootte ik deze dagen op een citaat uit ‘Gaudium et spes’, de Constitutie van Vaticanum II over de Kerk in de wereld van deze tijd:
‘Laten wij ons zelf niet bedriegen met een valse hoop! Want als men de vijandschap en haat niet aflegt en geen duurzame en eerlijke verdragen sluit voor een universele vrede in de toekomst, zal de mensheid, die reeds in ernstig gevaar verkeert, misschien eens, ondanks haar ontzagwekkende wetenschap, het noodlottig ogenblik moeten beleven, waarop haar geen andere vrede meer overblijft dan de huiveringwekkende vrede van de dood. Maar terwijl de Kerk van Christus, die ten volle de angst van deze tijd meebeleeft, dit zegt, blijft zij toch vervuld van sterke hoop. Zij wil aan onze tijd telkens opnieuw, te pas en te onpas, de boodschap van de apostel voorhouden: “Dit is de gunstige tijd” voor een innerlijke omkeer, “dit is de dag van het heil”’ (G&S 82,4).
Deze indringende woorden leren mij dat we als christenen geroepen zijn om “ten volle de angst van deze tijd mee te beleven” – ons dus niet af te sluiten van wat er in deze wereld gebeurt – en om tegelijk tekens van hoop te zijn in deze tijd door het beleven van en het oproepen tot “een innerlijke ommekeer”, een andere manier van denken en leven waar niet het geweld en het recht van de sterkste de bepalende factoren zijn, maar het oprechte zoeken naar rechtvaardigheid en vrede.
Vandaag, 24 augustus, gedenken we de apostel Bartolomeüs (of Natanaël) aan wie Jezus zegt in het evangelie van dit feest (Joh. 1,43-51): “gij zult de hemel open zien en de engelen Gods zien opstijgen en neerdalen in dienst van de Mensenzoon”. Zo worden we aangemoedigd om te blijven geloven in een open hemel, een goede toekomst – en om ons daarvoor te blijven inzetten vanuit een innerlijke bekering, meelevend met het lijden in deze wereld, meezoekend naar oplossingen en door heel onze levenshouding tonend dat het anders kan.
Pastor Benno.
 |
| ©Wikiimages
via Pixabay |
