Ik leefde er al een tijdje naartoe, mijn jongste kleinzoon kwam voor het eerst (omwille van de gekende redenen) bij mij logeren, twee dagen nog wel. Twee jaar is hij, hij zit volledig in de ontdekkingsfase, dus had ik mijn huis zoveel als het kon kinderproof gemaakt.
Het is een sociaal ventje. De hele vrijdagmorgen hebben we tussen zijn ontdekkingstochten door samen kunnen spelen, boekjes lezen, verwennen met fruit want daar is hij zot van. Het was lang geleden dat ik mij zo heb kunnen uitleven.
Tijdens zijn middagdutje nam ik mij een tas thee en genoot van de rust, zelfs al lag mijn huis er bij alsof het ontploft was, ik voelde mij in de zevende hemel. Wat heb ik dat gemist, die gezellige rommel van spelende kinderen. Het voelde als goed aan, zeer goed zelfs.
Hij heeft het nogal voor knopjes en schakelaars. De sterretjes zien blinken in zijn ogen als hij zeg: "licht aan", het is als een geschenk. Of de hartige lach als we samen een blokkentoren maken en hij die daarna mag omver gooien. Heb je er al ooit bij stil gestaan hoe puur dat is? Het is een geschenk dat je krijgt. Het is God zelf die zich geeft. God die zichzelf geeft is liefde. Die liefde heb ik mogen ervaren in die kleine jongen.
Genieten mag. Heeft God dat ook niet gedaan? Toen hij na zes dagen scheppen zijn werk bekeek en zei: "het is goed, het is zeer goed". God kon ook genieten, vandaar Zijn liefde in overvloed.
Maar liefde betekent ook loslaten. Toen ik hem zaterdagavond naar de andere opa en oma bracht was het met een klein hartje. Hij was in goede handen, daar ben ik zeker van, maar ik miste hem. Ik miste zondag morgen het stemmetje dat riep 'omajet' als hij wakker was.
Tijdens de preek gisteren voelde het als vertrouwd aan: het is de liefde die binnenin zit die leven geeft die je kan laten genieten. Zelfs van een omgevallen bokkentoren.
Pastor Mariette
 |
| © Pixabay |
