Wat een moeder lijden kan...

Ik fietste enkele dagen geleden op mijn eentje naar het mooie kerkje van Haren voor een kleine klus. Net toen ik aan de sacristie kwam, vloog er een wilde(?) eend aan, die even op het kerkmuurtje bleef zitten - dat is op slechts een meter of drie afstand. Het dier maakte wat misbaar, maar ik kon aanvankelijk niet goed uitmaken wat er aan de hand was, het leek alleszins niet gekwetst. Plots zag ik een piepklein eendjeskuiken door de tuin van de kerk rennen, achterna gezeten door een volwassen persoon, die het uiteindelijk kon vangen - hetgeen tot nog veel meer kabaal leidde bij die volwassen eend. Dat zal dus de moeder geweest zijn... Toen ik opmerkte dat dat kleintje veel beter af was onder de hoede van de moeder, werd het weer vrijgelaten.
Nadat ik een vijftal minuutjes later weer uit de kerk kwam, liep de eend er nog steeds rond, nu op de voet gezeten... door wel een tiental tjilpende kleintjes! Hoe schattig is dat... de school was op stap. Omdat de eenden vanger ook nog rondhing, bleef de moeder wel onrustig.
Ik was er wat door aangedaan om dat kleine, kwetsbare leven van zo dichtbij te hebben kunnen zien. Ik kon er zelfs een foto van nemen!
Ik bedacht achteraf dat "kwetsbaarheid" relatief is: ook wij zijn kwetsbaar - dat heeft de covid crisis ons wel geleerd. Ook wij worden her en der belaagd door sommigen die ons willen vangen en waarvan je de intentie niet kent. Er zijn dan mensen die zeggen dat God in dit alles onverschillig blijft: dat Hij het misschien wel aanziet, maar niet reageert. Ik kan mij dat niet voorstellen. Het beschermende misbaar van de moeder eend alleen al doet mij anders denken...

Tony, pastor.