Alles ging goed tot een korte tijd voor Pasen. Toen ik het kistje van de sleutels open deed was het vakje leeg... Hoe kan dat nu. Het was wel twee jaar geleden dat ik ze nog gebruik had ik leg ze altijd terug op z'n plaats. Dan begon het zoeken, misschien had ik ze ergens uit handen gelegd om eerst iets anders te doen. Het hele rek werd ondersteboven gekeerd. Niets ! Misschien mijn vroegere handtas? Of de rommelschuif? Of misschien zijn ze onder een kast gesukkeld? Op zo'n momenten ga je zoeken op plaatsen waarvan je zelf weet dat je ze daar niet zal vinden. Dan kwam het in mijn gedachten dat ik de sleutels soms uitleen. Weer een lichtpuntje... misschien heb ik ze niet terug gekregen. Vlug dus een paar mailtjes sturen, een telefoontje doen, maar... niets !
Nu voelde ik mezelf ook verloren. Hoe kon dat toch mijn systeem werkt al zo lang goed. Laat mijn geheugen steken vallen? De angst bekruipt mij. Wat is er toch met mij aan de hand? Ik ging er moedeloos bij zitten en kon alleen nog Sint-Antonius vragen om voor mij te bidden.
Maanden gingen voorbij tot ik een paar weken geleden mijn koffers pakte om een weekje naar Nederland te vertrekken. Ik haalde van het rek een doos waar ik allerlei spulletjes in steek die van pas komen als ik op verplaatsing ga slapen. Dat is gemakkelijk, dan moet ik niet telkens nadenken of ik wel alles bij heb. Toen ik de doos opende zal ik de sleutelbos liggen. Wat was ik blij. Dank je Sint-Antonius !
Er viel een hele last van mijn schouders. Mijn systeem deugde wel. Ik ben niet nalatig geweest en mijn geheugen was ook niet de oorzaak... Het was alsof ikzelf teruggevonden was.
Dank u God !
Jezus is gekomen “om te zoeken en te redden wie verloren is” (Lucas 19,10). Ik weet het, het is een brede interpretatie van het evangelievers. Maar zo voelde het wel, ik heb mezelf terug gevonden, door mijn zorg aan Hem toe te vertrouwen.
Mariette
