Het bleek waar. Uit dat schijnbaar dode stukje 'tuinafval' kwam in weinig tijd een nieuw minuscuul tweede blaadje en ondanks mijn aanvankelijke achteloosheid, groeide het behoorlijk snel. Het bleek helemaal niet zo stekelig als het tweede deel van de naam zou doen vermoeden (overigens is het schlumbergera voor de vrienden 😉), integendeel, van dat groene vetplantje ging niets dan goedaardigheid uit.
Het beste kwam in de winter. Allerheiligen was amper voorbij toen er kleine, roze knopjes verschenen. Ze groeiden open en tegen de dag van Kerstmis was er een mooie, felroze bloem. Het eerste deel van zijn naam loste zijn belofte volledig in! Mijn plant is blijkbaar afkomstig van het zuidelijk halfrond, waar het in december zomer wordt en hij is zijn hunker naar het licht van de feestelijke zon 'thuis' niet vergeten, want onze zomer laat hij onopgemerkt passeren, maar in onze winter is hij daar, kleurrijke getuige van de hunker naar het licht.
Hij is ondertussen fameus groot geworden. Er kwamen takken, die soms zo zwaar werden dat ze afbraken. Maar ook deze bleken groeikracht te hebben. (Mijn vader zou kunnen gewag gemaakt hebben van onkruid, maar hij was dan ook nog niet echt vertrouwd met biologisch tuinieren). Ondertussen is de kerstcactus de plantkundige trots van mijn huis. Meer nog, al vele bewonderende gasten kregen één blaadje mee naar huis en maakten achteraf melding van een soortgelijk groei verhaal. Als je interesse hebt, laat het gerust weten. Er zijn meer dan blaadjes genoeg…
Gisteren was de kortste dag van het jaar; mijn cactus heeft andermaal een weelde van bloemen, een feest voor het oog. Het Kerstfeest komt echt dichtbij…
Tony, pastor
