Wees blij!

Onlangs hoorde ik iemand zeggen: waarom kijkt in de kerk toch iedereen zo serieus? Als we samenkomen als gemeenschap in de kerk is het toch om te vieren? En bij vieren hoort toch vreugde? Dat is waar natuurlijk, maar de liturgie vraagt natuurlijk om een soort ‘ingehouden vreugde’. Het is niet de vreugde en de uitgelatenheid van een groep supporters in een voetbalstadion bij het maken van een goal. Maar toch heeft die persoon ergens gelijk en wordt met die vraag een teer punt aangeraakt: in welke mate maakt mijn geloof mij blij? Is geloven voor mij een vreugdevol iets, of is het eerder een last? We spreken trouwens niet voor niets over de ‘Blijde Boodschap’! De woorden die we in de kerk en de liturgie horen zouden ons op de eerste plaats moeten bemoedigen, aanvuren en enthousiast maken. Ze zouden ons blij moeten maken. Zeker in deze adventsperiode hebben we reden te over om blij te zijn. We zien immers uit naar Kerstmis, het feest waar we vieren dat God midden onder ons aanwezig komt. Onze God is geen verre God, maar hij is te vinden in alles en allen. En daar past enkel een gevoel van blijdschap bij. Daarom vind ik het ook zo mooi dat we in deze adventstijd in onze gemeenschapskerk Sint-Jozef elke zondag het lied ‘O kom, o kom, Immanuël’ zingen, waarvan het refrein luidt ‘Wees blij, wees blij, O Israël, Hij is nabij, Immanuël’ (hieronder te beluisteren en te bekijken in een nieuwe orkestrale versie). Elke week zingen we één strofe meer van dit lied, en zo wordt dit een groeilied waarbij week na week onze vreugde groter en intenser wordt. Trouwens, komende zondag hebben we alle reden tot vreugde, want dan is het immers ‘Gaudete-zondag’. Het is de derde zondag van de Advent en is vernoemd naar de Gregoriaanse intredezang voor die zondag ‘Gaudete in Domino semper, iterum dico, gaudete!’ Het zijn de woorden uit de eerste brief van Paulus aan de Filippenzen (4, 4) waarin Paulus de gemeente van Filippi oproept: ‘Verheugt u in de Heer te allen tijde. Nog eens: verheugt u!’ Het geeft aan dat we over de helft van de advent zijn, en dat Kerstmis nu wel met rasse schreden dichterbij komt. De liturgische kleur op die dag mag zelfs wat vrolijker: daar waar het in de advent paars is, mag de voorganger op Gaudete-zondag de roze kleur dragen, een mengeling van paars en wit. Het wit van Kerstmis is er nog niet, maar het schijnt toch reeds door. ‘Gaudete-zondag’ is voor elk van ons dan ook een uitnodiging om ons af te vragen: hoe is het gesteld met mijn vreugde? Hoe blij ben ik om te mogen geloven?

Pastor Gino