Vorige week gebeurde het dat ik naar huis fietste na een bezoek en een zeldzame zonnestraal een gaatje door de wolken vond en zich zomaar zonder gène op mijn gezicht neerzette. Een lichtpunt! Ik hoorde het mezelf zeggen (ik was die dag al twee keer nat geregend…). Het woord leek wel voor de gelegenheid gemaakt te zijn! Een vers uit psalm 130 kwam mij voor de geest: “Meer dan wachters naar de ochtend, hunkert Israël naar Hem”. Hoe raak staat het daar toch geschreven: ik zie die wachters daar al staan, hunkerend kijkend naar het oosten!
Het is niet moeilijk om het duister van onze dagen te beleven als een beeldspraak, als een allegorie voor alles wat we vandaag in de samenleving meemaken. Meer dan één virus lijkt ons te bedreigen en onze bewegingsruimte te beknotten. We moeten het ondergaan, kunnen hooguit wachten tot het voorbij gaat, terwijl de tijd maar langzaam verder kruipt.
En toch zijn we niet zonder hoop. Het is ons vaccin tegen moedeloosheid. Want juist in deze donkere dagen is het Advent en komt er elke week wat licht bij – we zitten al aan twee kaarsen… Is het niet dit wat ons weerbaar maakt? Onze hoop... Van een lichtpunt gesproken!
Tony, pastor.
 |
| © Pixabay |
