Toch is het echte Kerstfeest nog iets heel anders. Het gaat niet in de eerste plaats om iets te vieren dat in het verleden plaatsvond. God wordt mens. Het gebeurt opnieuw. Het speelt zich af in de heel nabije toekomst, misschien wel in het heden, in mijn eigen leven. God komt mij tegemoet en raakt mij aan. Het voelt een beetje als een vriend, die ik onheus had behandeld, die afstand had genomen en waarvan nu gezegd wordt dat hij op het punt staat om terug te komen.
Het klopt wel dat het goed is om daarnaar af te tellen. Maar dan toch niet op de Sinterklaaswijze of zoals op oudejaar (Tien... negen... acht...), doch veeleer ingetogen en zelfs biddend. De Advent telt immers inderdaad af en riep ons vorige zondag nog op om waakzaam te zijn, alert, om innerlijk klaar te zijn als het zover is...
Hoe kwetsbaar is het en hoe fragiel. En daarom ook zo mooi.
Tony, pastor
