Gisteren was zo’n dag. Het zat hem in grote en kleine dingen. Ik was vergeten brood uit te zetten. Het papiertje om mij er aan te herinneren lag wel klaar in de keuken maar ik was vergeten om er naar te kijken. Het verdriet om dierbare overledenen flakkerde weer op bij het zien van hun foto. Een antwoord op een mail viel, jammer genoeg, anders uit dan verwacht. Ik had geen fut om veel te doen. De bezorgdheid om een zieke vriend woog zwaarder dan anders, …
En ik dacht terug aan een tekst van Phil Bosmans: ‘Omdat de mens het ritme van de zee volgt’. (Zo ben ik toch bij BZN.)
Een mensenleven is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk. Jaar in jaar uit, dag in dag uit beweeg je je tussen mensen en dingen. Sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom. Je bent tevreden. Je ziet de mooie en de geode kanten van het leven. Je lacht, je danst, je dankt.je werk gaat vlot. Iedereen is vriendelijk tegen je. Je weet niet waarom. …
Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde willen laten voortduren.
Maar ineens verandert alles weer.
’t Is alsof een te hevige zon de wolken aantrekt. Er komt een soort droefheid over je, die je niet kunt verklaren. Je ziet alles weer zwart. Je denkt dat de anderen niets meer van je moeten hebben. je zoekt in een kleinigheid een reden om te klagen …
Je denkt dat dit zo zal voortgaan, dat deze stemming niet meer zal wijken. En je weet niet waarom. Misschien ben je moe. Je weet het niet. waarom moet het zo zijn?
Omdat de mens een stuk ‘natuur’ is, met lentedagen en herfstdagen, met e warmte van de zomer en de kou van de winter.
Omdat de mens het ritme van de zee volgt: eb en vloed. …
Als je dit begrijpt, kun je vol moed en vertrouwen verder, want dan weet je dat na elke nacht weer een nieuwe morgen komt. Als je dit aanvaarden kunt, zal je door dit regelmatige ‘op’ en ‘neer’ steeds dieper en vreugdevoller gaan leven.
’s Avonds kreeg ik een sms van een vriendin met de vraag: “Kom je morgen niet eens langs?”
Het tij begon te keren.
Pastor Chris
 |
| © Pixabay |
