Ik heb een mooie herinnering aan het bezoek van een tiental kinderen van het vierde leerjaar. Bij het binnenkomen van de kerk had de juf goed gezegd dat ze stil moesten zijn. Na het ontsmetten van de handen mochten ze de kerk binnen en er klonk een algemene WAAAUW ! Blijkbaar waren verschillende kinderen nog nooit in een kerk geweest, anderen wel bij een begrafenis en twee van hen voor de eerste communie.
We hadden het over alles wat in de kerk te zien was. Het evangelieboek en de kruisweg kregen spontaan de meeste aandacht. De leerlingen waren geïnteresseerd en stelden honderduit vragen. Verhalen over Jezus hadden ze wel al gehoord, maar verhalen die Jezus zelf verteld heeft dat was moeilijker, tot ik een voorbeeld gaf, dan vertelde iemand het hele verhaal van de Barmhartige Samaritaan. En de herkenning kwam en er volgden er nog meer. Het deed deugd om zoveel enthousiasme te zien en te horen.
Wat ze ook leuk vonden was de kleerkast van de priester. Eentje wist zelfs dat de kleuren een betekenis hadden. Het deed goed om de kinderen te kunnen uitleggen wanneer welke kleur gedragen werd.
Bij de paaskaars en het tabernakel werd het stil. Eén van de kinderen zei toen, hier word ik helemaal rustig, ik ben hier graag. Dat maakte mijn dag goed, hier was voor mij God héél dichtbij.
We hebben de dag afgesloten met een gebed. Elke leerling mocht het gebed op zijn of haar eigen manier vervolledigen: "Ik dank je God voor....". Zeker weten dat zij God ook een stukje dichterbij gevoeld hebben.
Probeer je het ook eens?
Pastor Mariette
