We mogen weer!!!

De ochtendkrant van vandaag liet zich moeiteloos samenvatten in één woord: "YESSS!!!" Andere dagen worden "goed-nieuwsberichten" steevast gebracht met een angeltje ("Biden heeft de verkiezingen wel gewonnen, maar...!" enzovoort). Niets daarvan vandaag: één grote triomf, eindelijk, we mogen weer! "Open om nooit meer te sluiten!" Het uitgelatene van de kreten doet aanvoelen hoe zwaar dit gewogen heeft (als dat nog duidelijk gemaakt zou moeten worden...): het weze wel duidelijk dat vrijheid ons hoogste goed is en dat dit virus ons wel degelijk in het hart van ons leven getroffen heeft: vrijheid heeft moeten plaats maken voor verboden! Genoeg daarvan, dat is nu het verleden, we mogen weer!!!
Het hoeft eigenlijk geen betoog meer: mijn vrijheid om te doen of te laten wat ik wil, staat boven alles. Er is misschien wel de beperking dat mijn vrijheid eindigt waar de jouwe begint, maar tot daar aan toe. In deze samenleving zijn we vrij! (behalve misschien in de kwestie wat sommige mensen op hun hoofd dragen, sorry dames!)
Eén cruciale vraag blijft bij mij toch over: wat gaan we met de vrijheid doen? Die vraag is op zichzelf een beetje taboe (oeps, bestaat dat ook nog?): als je voor iemand de vraag zou beantwoorden wat hij (of zij) met de vrijheid moet doen, is het geen vrijheid meer, maar begint de dwang. Zwijg daar dus over.
En toch: wat doe ik als ik vrij ben? Ik stel de vraag niet voor u, maar ik stel ze voor mezelf, dat mag. Ik heb nog wel een bucketlist liggen... En daarna? Je hebt vaak sterke schouders nodig om vrijheid te kunnen dragen.
Ik weet al wat ik met mijn vrijheid doe: ik gebruik ze om jou graag te zien. Is dat geen sublieme invulling? "Gij zult mij driemaal zoenen" hoorde het looze vissertje op een regenachtige winterdag. Als we daar al eens mee begonnen (de dag dat het weer helemaal mag...)?

Tony, pastor