De kwestie heeft aangesleept tot voor kort, want zoals u weet heeft Covid het land nog steeds niet verlaten. Vorige zaterdag was het zover: de tandarts vond het veilig genoeg om aan "mijn eetkamer" te werken en sindsdien voelt alles weer normaal, weg scherpe kantjes! Het is even wennen, na acht maanden verbaast dat niet.
Ik vraag me af hoe het zal zijn om ooit weer zonder mondmasker de metro te nemen. Of heel ongedwongen iemand bij een ontmoeting de hand te geven of even een vriendschappelijk schouderklopje. Of om met acht in een vergaderlokaaltje plaats te nemen dat ook voor acht bedoeld was en niet voor vijftig, zonder bezorgd te bedenken dat dat onveilig is. Of al die anderen dingen, die covid ons heeft afgeleerd. Als dat allemaal nog zal gebeuren, want sommigen beweren dat die ongedwongenheid nooit meer terugkeert. Men zegt wel eens dat vertrouwen te voet komt, maar te paard weer vertrekt. Is dat hier van toepassing? Het zou wel eens kunnen dat er méér nodig is dan een tandartsbezoek om de normaliteit terug te vinden.
Toch denk ik dat het niet alleen met spontane emoties te maken heeft, maar minstens ten dele ook met een keuze. Nooit roekeloos, weliswaar, zeker niet tegen wet of medische adviezen, maar op het ogenblik dat het weer mag. Op een bepaald moment kun je beslissen om je 'erover te zetten' en weer te leven. Dat eerste metrogebruik was misschien aarzelend, maar de tweede, derde ging en vlotter en vandaag gaat dat weer aardig goed. Dat geeft mij moed om te geloven dat normaliteit kan terugkomen en ook om de keuzes te maken, die daartoe zullen bijdragen.
Tony, pastor
Ik vraag me af hoe het zal zijn om ooit weer zonder mondmasker de metro te nemen. Of heel ongedwongen iemand bij een ontmoeting de hand te geven of even een vriendschappelijk schouderklopje. Of om met acht in een vergaderlokaaltje plaats te nemen dat ook voor acht bedoeld was en niet voor vijftig, zonder bezorgd te bedenken dat dat onveilig is. Of al die anderen dingen, die covid ons heeft afgeleerd. Als dat allemaal nog zal gebeuren, want sommigen beweren dat die ongedwongenheid nooit meer terugkeert. Men zegt wel eens dat vertrouwen te voet komt, maar te paard weer vertrekt. Is dat hier van toepassing? Het zou wel eens kunnen dat er méér nodig is dan een tandartsbezoek om de normaliteit terug te vinden.
Toch denk ik dat het niet alleen met spontane emoties te maken heeft, maar minstens ten dele ook met een keuze. Nooit roekeloos, weliswaar, zeker niet tegen wet of medische adviezen, maar op het ogenblik dat het weer mag. Op een bepaald moment kun je beslissen om je 'erover te zetten' en weer te leven. Dat eerste metrogebruik was misschien aarzelend, maar de tweede, derde ging en vlotter en vandaag gaat dat weer aardig goed. Dat geeft mij moed om te geloven dat normaliteit kan terugkomen en ook om de keuzes te maken, die daartoe zullen bijdragen.
Tony, pastor
 |
