Een vormselviering is voor mij altijd een moment om terug te denken aan mijn eigen vormsel, dag die mij nog vrij goed voor de geest staat. Toen werd ook al gezegd dat het eigenlijk allemaal alleen om de cadeautjes te doen was, hetgeen suggereerde dat het inhoudelijk niets te betekenen had. Het klopt ook wel dat zo'n dag centraal staan wel prettig was, of schoon dat in wezen met een verjaardag of andere soortgelijke momenten ook gebeurde.
Zou het alleen dat geweest zijn, een louter ritueel, aangelegenheid voor feestelijkheid, of zou het effectief vrucht hebben gehad? Want dat is toch wat we van het vormsel zeggen: het is een moment waarop de Geest over een mens komt, die vruchten voortbrengt en iemand dus minstens een beetje op een andere wijze doet mens zijn. Of het vrucht heeft gehad in mijn leven, is natuurlijk niet met zekerheid te zeggen. Ik weet niet hoe mijn leven zou geweest zijn zonder. Ik zie wel een aantal minder voor de hand liggende keuzes, die ik maakte. Misschien waren ze wel het werk van Gods Geest.
Wat ik mij van mijn eigen vormsel echter het meest herinner, is de vreugde van die dag - vreugde om er helemaal bij te horen - bij de groep van de gelovigen. Ik voel ze nog, nog het meest als ik betrokken ben bij het vormsel van anderen. Ik denk dat het vormsel inderdaad een cadeau is: aan de vormeling eerst, maar evengoed aan allen die erbij zijn!
Tony, pastor
 |
