Na het verhaal, de verwerking en het dankmomentje was het speeltijd. De kinderen gingen met de juf naar buiten. Toen kwam opeens een meisje terug de klas binnen en zei: "Juf, mag ik u een knuffel geven?"
Dat moment was voor mij een 'Godsmoment', dit voelde voor mij aan als een knuffel van God.
Durven wij ons nog laten knuffelen door God? Ik vraag mij af hoe dikwijls wij nog de tijd nemen om te wandelen met God en Hem de kans te geven om dicht bij ons te komen? Ik vraag mij af of wij dan ook beter zouden kunnen onderscheiden waar het op aan komt, of wat er toe doet?
Gisteren morgen zijn we gestart met het eerste jaar catechese. Er was een meisje die het eng vond om daar te blijven zonder haar ouders omdat zij de enige was uit haar klas en niemand kende. Begrijpelijk voor iemand uit het tweede leerjaar. Een kennismakingsrondje met als vraag: naar welke school ga je en in welk leerjaar zit je, leerde dat alle kinderen uit een andere school kwamen. Deze vaststelling maakte het voor haar al een stukje minder eng. Het spreken had haar wat op haar gemak gesteld. Zij kon zich daardoor open stellen om naar het verhaal te luisteren en zelfs actief mee te werken aan de verwondering. Toen ik daar na de middag aan terug dacht merkte ik dat God daar aanwezig was.
Dicht bij mensen komen en voelen wat hen beroert, kan hen verder op weg helpen, kan hen een stapje vooruit helpen zetten. Zo wil God ook telkens weer dicht bij ons komen en als wij het toelaten, zullen ook wij ontdekken wat Hij van ons wil. Hij zal ons op weg zetten.
Mariette, pastor
 |
| "God kwam zo dicht bij Noach en Noach kwam zo dicht bij God, dat hij wist wat God van hem wilde". |
