Te Deum laudamus!

Afgelopen zondag ben ik naar Bozar geweest om te gaan luisteren naar Vox Luminis en het Freiburger Barockorchester. Ze brachten er de Coronation Anthems van Händel. Het was het eerste weekend dat Bozar voor concerten het ‘covid safe ticket’ gebruikte. In dat geval mogen de bezoekers zonder afstand en zonder mondmaskers het concert bijwonen. Ik had de indruk dat dit voor vele concertgangers wat vreemd was, want de meesten hielden zelfs tijdens het concert het mondmasker nog steeds op. Ik hield mijn mondmasker in mijn binnenzak, maar voelde me tussen de vele gemaskerden eigenlijk een beetje naakt en in overtreding, ofschoon het weglaten van het masker dus volkomen toegelaten was. Ik moest denken aan de vele jongeren die de afgelopen weken tijdens de eerste ‘covid safe ticket evenementen’ op het nieuws werden geïnterviewd en vertelden hoe blij en uitzinnig ze waren dat die mondmaskers eindelijk af mochten. Blijkbaar is het Bozar-publiek wat terughoudender en voorzichtiger. Genoeg nu over die maskers, maar iets meer over de muziek. Gezien de Coronation Anthems (slechts vier stukken) niet zo lang zijn, werd het concert aangevuld met enkele Te Deums, trouwens eveneens gezangen die net zoals de Coronation Anthems gezongen worden bij kroningen en liturgische feesten ter ere van de vorst. Zo wordt het Te Deum bij ons steevast gezongen op de nationale feestdag en op de dag van de dynastie. Toen ik dit in het programmaboekje zag staan, was ik wat ontgoocheld. Ik ben namelijk geen grote fan van dit lied, vooral omdat ik in hoofdzaak het gregoriaanse Te Deum ken. Maar werd ik daar na de pauze zondagavond even van mijn sokken en mijn stoel geblazen! Koor en orkest brachten namelijk het Te Deum van Michel-Richard Delalande ten gehore (hier kan je de opening van dit Te Deum beluisteren), een componist die als opvolger van Lully aan het hof van Versailles zijn pluimen heeft verdiend. Het Te Deum was schitterend getoonzet en nam mij helemaal mee! Het zorgde ervoor dat ik thuis nog even de tekst van dit lied ter hand heb genomen. Ik besefte hoe rijk die tekst wel is en dat ik lange tijd ten onrechte enig misprijzen had voor dit lied. Het Te Deum is een lofzang die dateert van 400, gebaseerd op Bijbelse passages. Het wordt toegeschreven aan Nicetas van Remesiana. Wat vooral belangrijk is in dit lied is dat God er geloofd wordt. Te Deum laudamus, zo klinken de eerste woorden: ‘God, U loven wij; Heer, U prijzen wij. Eeuwige Vader, U eert de ganse aarde’. Loven is iets wat we meestal niet zo vaak doen, niet bij elkaar, en ook niet bij God. We gaan nogal vlug over in ons gebed naar het vragen aan God. In de beste gevallen en in onze edelste momenten is er ook plaats voor danken. Maar loven is nog iets heel anders. Als je dankt, kijk je naar wat God je heeft gegeven. Je dankt Hem daarvoor. Bij lofprijzen gaat het nog meer om God. Dan staat vooral de gever centraal. Aanbidden gaat nog een stapje verder. Je bent zo geconcentreerd op Hem dat jij er zelf niet meer toe doet. Je verliest als het ware jezelf in God. Lofprijzing mondt vaak uit in aanbidden, ook in de laatste psalmen. Wat ik na dat concert zondagavond beseft heb is dat ik God misschien af en toe wat meer moet loven en aanbidden. Hoe dus een onschuldig concert ons soms onverwachts met onze neus op ons gebedsleven kan drukken…

Pastor Gino