"Het wordt nooit meer zoals vóór covid", dachten we een tijd geleden en een cynicus antwoordt daar vandaag op "ah neen, want vandaag zijn de files al véél langer dan toen!"... we hebben het er in deze blog al over gehad. Het kenmerkt de dagen opnieuw: een veelheid aan prikkels, op alle vlakken en zo overvloedig dat we er onszelf opnieuw bij zouden verliezen. Het doet bij momenten opnieuw meer denken aan "overkoken" dan aan bruisen.
Ik moest daaraan denken toen iemand mij onlangs in een gesprek toevertrouwde dat die de tijd van de lockdowns miste. Zo'n uitsprak kan lijken op vloeken in de kerk: je zegt dat niet luidop alsof het een racistische of andere niet politiek correcte uitspraak zou zijn. Het was immers voor velen een zeer moeilijke periode. Mensen hebben afgezien van eenzaamheid en dat geringe gehalte aan prikkels, kon zo doodvervelen. En toch: wie de stilte aandurfde, kon daarin een diepere werkelijkheid op het spoor komen. Het bijna monastieke leven, waarbij de prikkels zo sterk gereduceerd werden, maakte dat er haast voldoende stilte was om God opnieuw te horen...
"Dit (aspect) mogen en zullen we nooit meer verliezen", dachten sommigen toen met een spoor van enthousiasme. Vandaag krijgen we de indruk dat het opnieuw als zand tussen onze vingers glijdt. Of toch niet helemaal... want we bepalen toch zelf ook - minstens voor een deel - wat we met onze gsm, televisie, agenda en al die andere prikkels doen? Het hangt toch ook een beetje van onze eigen keuzes af of we de weg naar onszelf (en elkaar) blijven vinden?
Tony, pastor.
 |
| Monniken in de Sint-Sixtus abdij in Westvleteren |
