Hoort u bij de naam "Madagascar" in u hoofd ook stemmetjes die zingen "I like to move it, move it" en ziet u elegant bewegende beelden uit de gelijknamige tekenfilms voor uw ogen dansen? Bij mij is dat niet meer helemaal zo. Begin deze week mocht ik immers op vormingssessie gaan met een zestigtal priesters, afkomstig uit alle streken van de wereld, die de voorbije jaren in Franstalige parochies van ons land aan de slag zijn gegaan. Bij één van de maaltijden - er zijn geen vaste plaatsen, zodat men telkens andere mensen kan ontmoeten - deelde ik de tafel met een Poolse priester, die haast dertig jaar als missionaris actief was in... Madagascar. Er kwam spontaan een gesprek op gang over dit land, dat zo onbekend en idyllisch is, dat het aanleiding geeft tot exotische tekenfilms. Het gesprek was heel wat prozaïscher. De missionaris had met een collega jarenlang de zorg voor dertig parochies, zoveel als in onze beide pastorale eenheden samen - verspreid over een gebied dat zo groot is als een provincie bij ons. Voor de eucharistievieringen deed hij een ronde: één mis per weekend, telkens in een andere gemeenschap - op drie maanden was hij rond. Zijn komst gaf in die parochie aanleiding tot een groot feest, waarbij mensen van heinde en ver naar die plaats kwamen om mee te vieren. Hij verbleef er dan een dag, deed catechese, doopte kinderen, zegende huwelijken in en vierde feest met de mensen. Hij verplaatste zich per jeep (soms per fiets) - wegen waren immers op vele plaatsen onderbroken door rivieren. In elke parochie waren catechisten, die elke maand naar de centrale kerk kwamen voor vorming en die daarna elke zondag ter plaatse de catechese verzorgden. Zij zorgen ook voor de communicatie - het "parochieblad" van ter plaatse, zeg maar...
Uit zijn verhaal sprak een spontane vreugde, grote blijdschap bij vele mensen omdat ze één keer per trimester te communie konden, dat dan werkelijk een ontmoeting met de Verrezen Heer werd.
Wij hebben hier ongeveer evenveel parochies als ginds en omdat de afstand kleiner is, is het voor niemand echt onmogelijk om elke week opnieuw Eucharistie te vieren. Zou dat aan mensen evenredig meer blijdschap geven? Ik zou het durven hopen...
Tony, pastor
