Compound in Argentinië

Ik sprak recent op een avond met iemand, die net terug was van noord Argentinië. Hij was daar op bezoek geweest bij vrienden en beschreef de ervaring, die blijkbaar nogal indringend geweest was. De vrienden in kwestie wonen in een compound - een gesloten gemeenschap, waar rond een hele groep van huizen een hoge, stevige muur is gebouwd. Mensen kunnen niet zomaar binnen en buiten, er is een poort. Deze wordt permanent bewaakt door gewapende veiligheidsmensen. Binnen het compound is "alles veilig". Mensen kunnen zonder probleem even binnenspringen bij de buren, om een zak suiker te lenen, bijvoorbeeld. Maar het is een ander verhaal om op stap te gaan buiten. Dan is het van belang om een persoonlijke lijfwacht mee te hebben, want het is niet veilig om onbewaakt de omgeving in te trekken.
Ik schrik daarvan. De mensen in kwestie blijken helemaal niet uitzonderlijk rijk te zijn. Het zijn eerder 'mensen zoals wij'. Maar er is zoveel criminaliteit dat er geen andere wijze van (over-)leven is, tenzij door zich op te sluiten in zo'n compound. Ik moet terugdenken aan de speelfilm "Man on fire", die over dat thema gaat. Het blijkt toch te bestaan en het blijkt voor de betrokkenen een alledaagse werkelijkheid te zijn.
Ik liep aansluitend in de richting van het Noordstation, voorbij het Rogierplein. Het was avond. Ik moest eraan denken dat ik die omgeving vroeger heb gekend als zeer groezelig, terwijl er momenteel niet echt onveiligheidsgevoel is. Natuurlijk hebben wij hier ook onze problemen, maar eigenlijk verloopt ons leven toch bijzonder comfortabel... Moet je nu echt aan de andere kant van de wereld het contrast zien om dat te beseffen?

Tony, pastor.