Vorige week dan weer mocht ik in de basiliek van Koekelberg het toneelstuk ‘Briser la statue’ van Gilbert Cesbron zien, over de heilige Theresia van Lisieux. Met dit toneelstuk wilde de auteur komaf maken met het zoeterig gedacht dat vele mensen over Theresia van Lisieux hebben, mede veroorzaakt door de vrome afbeeldingen die er van haar bestaan. Theresia is geen ‘flauw Treesje’, maar iemand met een geweldig Godsvertrouwen dat ook ons nog steeds kan inspireren en bemoedigen. In het komende Theresia-jaar dat in de basiliek gelanceerd wordt, zullen we nog van haar horen.
In zijn boek ‘Ik heb dorst’ legt de Canadese schrijver Jacques Gauthier uit hoe Theresia van Lisieux en Teresa van Calcutta allebei getroffen waren door de woorden van Jezus aan het kruis: “Ik heb dorst”. Jezus heeft dorst naar ons, naar ons antwoord op zijn liefde, naar onze wederliefde die tot uiting komt in daden van liefde.
Moeder Teresa haalde vaak een tekst uit een brief van Theresia van Lisieux aan om haar zending uit te leggen:
“Diezelfde God die verklaart dat Hij het ons niet hoeft te zeggen als Hij honger heeft, is er niet voor teruggeschrokken om een beetje water te bedelen bij de Samaritaanse vrouw. Hij had dorst… Maar toen Hij zei: ‘geef Mij te drinken’ was het de liefde van zijn arm schepsel die de Schepper van het heelal afsmeekte. Hij had dorst naar liefde…”.
Wat mij daarbij treft, is dat zowel Theresia van Lisieux als Teresa van Calcutta ook de ‘nacht van het geloof’ hebben gekend: beiden hebben gedurende jaren geen enkele innerlijke bevestiging van Gods aanwezigheid gevoeld, maar leefden ‘in het naakte geloof’, als het ware in het donker, zonder geestelijke vertroosting of bemoediging. In die zin zijn ze heiligen voor onze tijd die zoekt naar God. Zij leren ons dat we God niet moeten zoeken in schone gevoelens of emoties, maar dat Hij aanwezig is waar daden van liefde worden gesteld.
Pastor Benno.
 |
| © Sambeet D via Pixabay |
