Kijk mama, de keuken is een zee !

Zaterdag was er een verjaardagsfeestje voor drie van mijn kleinkinderen. Na twee maanden vakantie, van reizen, Chirokamp, sportkampjes,... was het een blij weerzien. Ondanks de voorspellingen viel het weer nog goed mee, tot plots uit het niets een heuse stortbui uit de lucht kwam vallen. Tijd dan voor de cadeautjes.
Toen de zon weer in al haar glorie straalde gingen we met z'n allen naar buiten om de frisse lucht op te snuiven. Wat kan dat toch heerlijk ruiken na zo'n fikse regenbui.
Wat we niet hadden gezien, was dat de kleinste spruit (3 jaar) weer naar binnen was geglipt. Hij had zijn triptrap tot bij de pompbak getrokken en was alvast aan de afwas begonnen. Alleen was hij vergeten dat je een kraan ook kan dichtzetten. Toen we wilden binnenkomen riep hij met pretoogjes: "Kijk mama, de keuken is een zee !"
Het voordeel van oma zijn is dat je je op zo'n moment mag gelukkig voelen. Heerlijk vond ik het!  Die stralende oogjes, het feit dat hij eraan gedacht had om de handen uit de mouwen te steken, een systeem bedacht om het te laten slagen en gelukkig te zijn dat het werkte (op een klein detail na). Wat mij vooral trof was de verwondering voor het nieuwe: "de keuken is een zee !".
Voor de ouders is dat allicht andere koek. Alhoewel, ze smolten ook voor zijn goede bedoelingen en dekten het toe met de mantel der liefde. En... hij had voor een gezamenlijke activiteit gezorgd. Nichtjes en neefjes sloegen de handen in elkaar en op geen tijd was de keuken 'spic en span'.
Dat is mijn droom voor het komende werkjaar: out of de box denken, pretoogjes bij de creatieve ideeën die ontstaan en mensen die de handen in elkaar slaan om mee te werken aan Zijn droom voor deze wereld. Droom jij ook mee? Of heb je al pretoogjes? Of misschien kriebelt het om de handen uit de mouwen te steken?

Pastor Mariette

© Industriemuseum