Doem of belofte?

Het is vaker gehoorde uitspraak deze dagen: de tijd van de overvloed is definitief voorbij. Het zijn vooral de peperdure energieprijzen die in die zin doen denken. Het zou je kunnen zin geven om te jammeren, dat het allemaal toch zo erg is, dat de verantwoordelijken hiervoor toch wel heel schuldig zijn, enzovoort. Het is ook waar: voor zeer vele mensen is wat we meemaken buitengewoon lastig en dan hebben we het laatste nog niet gezien.
Maar kijk, ook de hoopvolle stemmen zijn niet verdwenen uit het debat. Ik las gisteren een bijdrage van een energie econoom, die stelde dat we tegelijk een opportuniteit beleven. Dat de appel wel heel erg zuur is, spreekt niemand tegen. Maar de huidige energieprijzen zullen ons doen, waartoe Greta Thunberg maar amper in geslaagd is: écht nadenken over ons verbruik en ons gedrag veranderen. Wordt het een dikke truien winter? Zo goed als zeker. Worden er meer zonnepanelen gelegd? Dat blijkt al zo. Zullen er op termijn minder fossiele brandstoffen opgestookt worden? Daar twijfelt niemand aan. Zal de koolstofuitstoot nu wel dalen (zoals tijdens de lockdowns...) en halen we misschien toch de klimaatdoelstellingen van 2030 - wat plots minder utopisch lijkt, door de massale inzet op isolatie, rationeler gebruik en hernieuwbare energie?
Als we deze crisis bekijken vanuit het standpunt van ons eigen comfort, dan ziet het er niet zo goed uit. Als we deze crisis bekijken vanuit het standpunt van de toekomstkansen van onze kinderen, dan zou het wel eens een heel ander verhaal kunnen zijn. Misschien smaakt de appel dan toch iets minder zuur...

Tony, pastor

door de zure appel bijten © Marije via Flickr