Zorgen over de toekomst

Gisterenmiddag hoorde ik op het radionieuws hoe de rector van de KULeuven in zijn openingsrede voor het nieuwe academiejaar de politiekers opriep tot eendracht in deze crisistijd. Een paar uur later reed ik met de auto over de autosnelweg en luisterde weer naar het radionieuws: de eendracht van de politiekers bleek nog niet voor die avond te zijn. Daarover bezorgd peinzend, reed ik verder tot…bonkedebonkedebonk, ik een platte band had. Van het ene moment op het andere sloeg mijn bezorgdheid voor de toekomst in deze crisistijd om in een nog directere praktische zorg voor mijn eigen onmiddellijke toekomst: wat nu? Omdat het zo druk was – het was tijdens het spitsuur en het regende bovendien erg- besloot ik om toch maar over de pechstrook naar de eerstvolgende afrit te sukkelen en veiliger oorden op te zoeken. Dat lukte. Na nog enkele honderden meter over een drukke baan gereden te hebben, kon ik een rustige straat inslaan. Gelukkig ben ik aangesloten bij een pechverhelpingsdienst en heb ik die opgebeld. Het was heel druk, zeiden ze. De wachttijd kon oplopen tot twee uur. Niets aan te doen. En ik werd toch niet dringend verwacht. Omdat mijn wagen toch niet zo ideaal stond, heb ik aangebeld aan het huis waarvoor ik geparkeerd stond, met de vraag aan de vriendelijke bewoners of ik mijn auto op hun oprit mocht zetten, tot de wegenwacht kwam. Dat mocht zonder problemen. En omdat ik toch de tijd had, heb ik dan maar naar een parochiane gebeld met wie ik nog iets moest regelen. ‘En passant’ vertelde ik wat mij overkomen was. Heel bereidwillig stelde ze al direct voor om mij te komen halen. Dat was vriendelijk van haar maar niet nodig, want de wegenwachter was op komst. Gelukkig had ik een boek bij om te lezen tijdens het wachten. Zoals de Queen zaliger altijd een broodje in haar handtas had voor noodgevallen -zoals we zagen in het filmpje met Beertje Paddington – zo heb ik meestal een boek bij voor ‘onverwachte wachttijden’. Ik was nog maar even bezig, of de mevrouw uit het huis waarvoor ik stond, kwam vragen of ik niets nodig had, en of ik iets wou eten of drinken of zo… Ik dankte haar voor haar bezorgdheid. Nog even later kwam de wegenwachter eraan. Ondanks de drukte was hij heel opgewekt en vriendelijk. Met een indrukwekkend instrumentarium was mijn wiel ‘in een wip en een gauw’ verwisseld. Toen hij wegreed bedacht ik mij dat ik totaal onverwacht op minder dan een uur tijd contact had gehad met vier vriendelijke en zorgzame mensen. Dat stelt toch al wat gerust voor de toekomst, ook in deze crisistijd. Er zijn nog mensen van goede wil. Nu de politiek nog.

Pastor Benno.

@ Christian Bollow via Pixabay