De superlatieven zijn niet uit de lucht nu de Engelse koningin gestorven is. Men spreekt van een monument, zelfs van een tijdperk. Elisabeth heeft dan ook vele jaren op de troon gezeten - weinigen hebben de tijd gekend dat zij er nog niet was. Toch heb ik de indruk dat er meer is: de omvang van de menigte, die haar komt groeten en een laatste eer te bewijzen doet mij denken dat ze ook bijzonder geliefd was. Op zichzelf zou dat kunnen verwonderen. Als koningin - als mens - had zij iets "onpersoonlijks" in de zin dat zij haar eigen persoon nooit mocht tonen. Emotie was in sommige Engelse kringen sowieso al uit den boze, zeker bij de vorstin! Haar standpunt kenden we niet; sommigen zochten zelfs achter haar outfit - blijkbaar één van de weinige vlakken waar ze wel een persoonlijke keuze publiekelijk kon tonen - codes of signalen over haar eigen mening. "Droeg ze toen en toen misschien blauw en geel om Europese sympathie te tonen?" enzovoort. Wonderbaarlijk geliefd: heeft geliefd zijn immers niet als eerste voorwaarde: gekend zijn?
(Humor mocht blijkbaar wel. Zelf vond ik the afternoon tea met beertje paddington het einde. De grimas van het beertje als hij - spoiler alert - de boterham uit de handtas ziet komen of het subtiele 'oh' van de koningin, amper meer dan een zuchtje... Eeuwigheidswaarde welhaast!)
Tegelijk zie je dan de Britse politiek - een premier die gaat en een andere die komt. Wat een contrast. Degene die ging had niet de beste reputatie en werd wel eens beschreven als een schreeuwer, een opportunist, een ego, een alfa mannetje, met een populistisch kantje. Wat een contrast! Daarnaast bekeken, doet the queen mij denken aan Jesaja 42 "Zie hier mijn dienstknecht, die Ik ondersteun; mijn uitverkorene, die Mij welgevallig is. ... Hij roept niet en schreeuwt niet, hij laat zijn stem niet horen op straat." Zou het dat zijn waarom zij geliefd was? Zou de publieke opinie het verschil aanvoelen - en waarderen - tussen het schreeuwerige en datgene wat diepgang heeft?
Tony, pastor.
