Brandoefening

Deze week was het weer zover: de onaangekondigde, jaarlijkse brandoefening. U kent dat wel: er klinkt (loos) brandalarm en iedereen moet dan rustig, maar zo snel mogelijk, het gebouw verlaten en zich begeven naar de vooraf aangewezen verzamelpunten. Het moet verlopen volgens afgesproken regels en in respect voor de procedures, vooral zonder paniek. De oefening verliep vlot en in geen tijd stond iedereen kalm op de stoep. Op de gezichten iets geamuseerd, soms wat verveling, misschien zelfs ongeduld (waarom moest men ons nu weer komen storen?) De tijd dat een brandoefening sensatie meebracht, ligt ver achter ons. Voor de meesten is het een fait-divers dat 's avonds aan tafel thuis hooguit achteloos vermeld wordt.
Je kunt dat dus leren om in situaties die anders veel emotie, misschien blinde paniek, zouden doen ontstaan, volledig rustig te blijven en dus ook helemaal helder van geest.
Het is een kunst, ook op andere vlakken van het leven, om je niet te laten meeslepen door verblindende emotie, maar nuchter en helder jezelf te blijven, en dat zelfs in de meest verhitte discussie. In gesprekken over Kerk en geloof gebeurt het wel eens dat mensen zich laten gaan en de gemoederen hoog oplopen. De waarde van de argumenten daalt zienderogen en het lijkt wel alsof mensen dan minder willen gelijk hebben, maar vooral gelijk krijgen - want die twee zijn zeker niet hetzelfde.
Zou geloven op zo'n moment niet hetzelfde zijn als rustig blijven en geduldig - het waait wel over. "Maak u dan geen zorgen over wat ge moet zeggen, de Geest zal het u wel ingeven", zei Jezus daarover. Verhitte (geloofs-)discussies lijken op een bandoefening...

Tony, pastor