Ik zou de lofstrompet moeten steken over mijn garagist en in lyrische bewoordingen over hem spreken, want... hij heeft mij weer op de fiets gekregen! Om en bij de negentien jaar bewoog ik mij al door de Brusselse gemeenten - per wagen, soms te voet - en had zelfs geen fiets. Want een fiets in de stad? - stel u voor -
het is zo gevaarlijk buiten, zo gevaarlijk voor een fiets, zoals ook de vriendjes lieten weten aan de spin Sebastiaan (vrij naar Annie M.G. Schmidt). In Landen, ja. Of in Leuven - ik lal echt niet! Daar had ik eerder wel acht jaar gefietst - en nooit een fiets door diefstal verloren, wat een wereldrecord moet zijn geweest. Maar in Brussel zijn (héél!) veel auto's, weet je wel? En verkeerslichten! En tramsporen - T-r-a-m-s-p-o-r-e-n!! Het was dus mijn garagist, degene die mij een auto had verkocht, die mij op de dag van een groot onderhoud een gratis fiets aanbood om weer naar huis te gaan (omdat hij zo een groen label kon behalen). En ja, ik ben daarop ingegaan. En ik ben niet gevallen, nergens tegen gereden, in geen tramspoor blijven hangen, maar heb er veel deugd aan beleefd... Sindsdien fiets ik alle dagen - het moet ondertussen twaalf jaar zijn...
Daar dacht ik aan toen ik deze week op een avond voor de eerste keer na een werkdag niet alleen naar huis fietste, maar het grootste stuk van het traject in gezelschap reed. We hadden samen deelgenomen aan een avond op het vicariaat, waarbij we aan elkaar vertelden wat Kerk is en hoe we Kerk dromen. "Een plaats waar je kunt thuis komen", heette het. "Een plaats waar je met anderen samen bent". "Een plaats waar elk zichzelf kan zijn". We fietsen samen dankbaar huiswaarts - "in de kerk", want Kerk is ook waar je samen fietsen kunt...
Tony, pastor.
 |
"fietsen in de kerk"
want Kerk is ook waar je samen fietsen kunt... |
