Een rustmoment

Afgelopen zondag ging ik nog even fietsen hoewel de avond reeds zijn donkere sluier begon te spreiden. In het westen was er nog licht maar het werd belaagd door donkere wolken die om de paar seconden in prachtige weerlichten baadden. Geluid was er nog niet bij, ik zou nog wel droog thuis geraken. Ik wilde even van het schouwspel genieten maar nergens was iets te bespeuren om op te gaan zitten, geen steen, geen bank. Spijtig. Hoe anders is dat in het kleine park vóór onze kerk, waar vier banken staan voor al wie tot rust wil komen. Je kan zelfs kiezen: wat meer in de zon of wel in de schaduw gaan zitten. Het was er heerlijk toeven tijdens de zonnige oktoberdagen. Je vindt er allerlei mensen: een verliefd koppeltje, een mama met haar kind, een groepje schoolkinderen, een roker, een hond met zijn baasje en op warmere dagen de ouderen met hun begeleiders van de naburige residentie die verkoeling komen zoeken. Alle generaties houden er halt. Nu in de herfst kleurt alles er anders, de bomen en de struiken schilderen een palet dat elke dag verandert. Morgen is het weer anders, het gaat snel. Zo’n bank nodigt je uit om even te gaan zitten en een kleine pauze te nemen in alle drukte. Wat mijmeren en stil staan bij het leven. Even loslaten zoals bomen hun bladeren loslaten en zich klaarmaken voor de winter en daar niet bang van zijn. Zij weten al dat de lente erop volgt. Zij leerden al wat we geloven, dat na loslaten en sterven de opstanding komt. Ik ben gerust en neem nog wat tijd op die bank…

Pastor Guido

Rustmoment © Guido Vandeperre