Er zijn toch een aantal geschenken, die ik “hors catégorie” zou durven noemen. Zoals het op een behaaglijke winteravond heel knus kan zijn om buiten de gierende wind te horen (omdat het besef dat de behaaglijkheid niet vanzelfsprekend is het genoegen nog vergroot), wil ik wel even de herinnering ophalen aan Kerstmis 2020 dat zo eenzaam en “opgesloten” was, hetgeen de vreugde van een “normaal” jaar zoals het huidige, alleen kan vergroten. Het kerstfeest zelf is een geschenk.
Ik las in de krant de vraag waarom het grotere vreugde geeft om een geschenk te geven dan te ontvangen. Het deed mij spontaan denken aan het evangelie – het is zaliger te geven dan te ontvangen – dat je op een onverwacht moment herontdekt. Het klopt immers. Als kunnen zeggen “ik zie je graag” (want dat is toch een geschenk?) méér voldoening geeft dan datzelfde mogen vernemen, vraag ik mij af of ik het wel genoeg zeg…
Of ultiem – en zo zijn we weer bij het ontvangen – is het geschenk van kerstmis het Kerstkind zelf – God die ons nabij komt. Dat is natuurlijk een subtiele, en al te gemakkelijk ga je daaraan voorbij (bv omdat er nog pakjes moeten gemaakt worden…). Maar diende de advent met zijn vier weken niet juist om attent te worden en af en toe stil te vallen om het te merken als het zover is: de subtiele vreugde, die je alleen met Kerstmis kan ervaren? Ja, Kerstmis zelf is het geschenk: God die mij aanraakt.
Tony, pastor
 |
| © Pixabay |
