Vorige maandagmiddag fietste het op de kleine ring minder vlot dan anders. Er was daar een betoging aan de gang van politiemensen. Er tussendoor fietsen was niet mogelijk. Nooit beseft dat tienduizend mensen zo’n grote groep is. Het voelde eerst even wat dreigend (het roepen, de toeters, de voetzoekers…) tot ik bedacht dat de veiligheid nergens in ons land beter verzekerd was. De vraag naar meer blauw op straat, was alleszins niet aan de orde. Vanaf de Belliardstraat en verder de Wetstraat, kon ik opnieuw fietsen. Groot was mijn verbazing evenwel om te zien dat deze beide grote banen volledig vrij waren van verkeer. Ze waren gebruikt als busparking voor honderden bussen, netjes op rij op de linker- en rechter rijstrook. Ook het middelste baanvak was verkeersvrij, één enkele fietser niet te na gesproken… Hallucinant: compleet verlaten stadsautostrades. Ik vroeg me nog af waar de duizenden auto’s naartoe waren, die hier anders rijden. Weg. Er zijn omstandigheden waarin dat kan: het gewone leven dat helemaal stil valt.
Zo was het in covid tijd: ook toen zag je gebeuren dat al het gewone en routineuze er niet meer was. Of tijdens grote evenementen, zoals wereldbekers voetbal, wanneer de nieuwberichten over niets anders lijken te spreken en “het gewone” nieuws eigenlijk wegvalt (alsof alle bandieten ook naar het voetbal kijken en dus ondertussen niet kunnen zorgen voor ophef…)
Dat kan dus: dingen anders aanpakken. Het is dus niet waar dat alles moet doorgaan “omdat het altijd zo is”. Dat bemoedigt in deze advent, nu we het helse ritme willen achterlaten op onze tocht naar Kerstmis.
Tony, pastor
 |
| © VTM reportage |
