Waar de sterre bleef stillestaan...

De dagen na Kerstmis lijkt de tijd wel stil te staan. De stroom aan mails en andere berichten lijkt wel opgedroogd, er is plotseling tijd voor het moment zelf. Ik herinner mij dat het in een (ver) verleden, toen ik nog student was, ook al zo was: nooit was ik er in de Kerstvakantie in geslaagd om mijn voornemens (qua studiestof verwerken) waar te maken. Wat over blijft is tijd voor jezelf of tijd voor anderen, gewoon leven zonder zo vaak op de klok te kijken en met een zeker ongeloof over wat straks allemaal weer op gang zal trekken.
Het zijn dagen waarop er sprake zou kunnen zijn van wat verveling: de tijd wordt immer niet vooraf ingevuld, maar het is vaak aan het moment zelf om te bepalen wat te doen. De inspiratie van het ene moment is dan groter dan van het anderen. Wat overblijft is de tijd wat laten stilstaan en gewoon bij jezelf of bij elkaar te verwijlen en thuiskomen en wonen in het moment zelf.
Straks worden de dagen weer langer. Dan is er vanzelf een perspectief, een richting - we trekken weer op weg richting zomer - al moeten we daartoe natuurlijk nog een hele weg afleggen. Daar zijn we nu nog niet aan toe. Zoals elke week één "dag van de Heer" heeft, heeft ook het jaar enkele "weken voor de Heer" en de Kerstweek is er daar ongetwijfeld één van! 

Tony, pastor