Teken zijn

Gisteren hebben Emiel en ik in een volle St.-Romboutskathedraal de diakenwijding ontvangen. Het was een enorme overweldigende ervaring, zo één van die dingen waarvan je weet en voelt - voor, tijdens en na het gebeuren - dat zoiets je maar zelden zal overkomen. En het is me overkomen, volledig. Ik was ervan gepakt tot in het diepst van mijn wezen. Dit geraakt zijn, is, en dat durf ik nu zonder schroom te zeggen, een teken van Gods liefde voor de mens, een teken van Christus’ werkzaamheid, hier en nu, vandaag in deze tijd, onder ons. Het is, in de volheid van de betekenis van het woord, een sacrament.
Tijdens de liturgie heeft onze aartsbisschop, kardinaal Jozef De Kesel, het meermaals gezegd. We mogen, als diaken, nog zoveel zinvolle dingen doen en proberen te doen, het moet gedragen zijn door én in Christus. En die band, dat heb ik mogen beloven, zit in de verbondenheid door het gebed.
Mijn gebed, maar graag ook uw gebed. Ik heb het al eerder gevraagd en ik heb het nog eens gevraagd in mijn dankwoord aan het einde van de Eucharistie: blijf ons verder steunen door uw gebed.
En jullie waren er, jullie waren met velen om mee te bidden en mee te zingen. Zovelen in de kathedraal, zovelen die me hebben laten weten dat ze er niet bij konden zijn in Mechelen maar wel verbonden door gebed.
Vandaag begint voor mij iets nieuws, het is de eerste dag dat ik opgestaan ben als ‘diaken’. Ik zal het blijven tot het einde van mijn leven hier op aarde. Ik hoop dat ik op mijn manier een klein teken mag worden van Gods liefde voor de mens, die zo groot is dat Hij ons zijn eniggeboren zoon heeft gezonden – we bereiden er ons op voor, nu tijdens de Advent.
Dank allemaal, maar vooral ook: dank aan de innige barmhartigheid van onze God om onze voeten te geleiden op een weg van vrede.
Diaken Dirk, een blij en intens dankbaar mens, zo op deze eerste ‘morning after’

Diaken Dirk

Diakenwijding © Dirk Adams