Zonnig

De tijd om zonder handschoenen te fietsen lijkt opnieuw voor een hele tijd voorbij. Sterker, deze week was het 's ochtends ronduit koud op de fiets, waarbij er een soort kilte in de lucht hing, waar je niet echt meer van kunt opwarmen, of zo lijkt het toch. Het is me vaker opgevallen dat dat ook innerlijk kilte geeft, een gedeprimeerd gevoel, vooral ook omdat dit pas het begin is van de koude en er niet onmiddellijk uitzicht is op warmer. Mensen lopen dan met opgetrokken kraag haastig door de straat, voor contact is er nu geen tijd. Het is alsof er, samen met deze koude, een collectieve depressiviteit over het land is neergedaald.
Toen ik op de middag naar huis fietste, was er toch een gaatje door de wolken gebroken en was er voorwaar wat zonneschijn, ook al kon dit flauwe winterzonnetje de koude niet verdrijven. En toch... hoe dat beetje fris zonnelicht het hart ontdooit en perspectief geeft. Kan de kracht van het Licht, waar we deze Advent op wachten, sterker zijn?
Ik moest die dag om een 'bloedprik'. Als de dokter de tijd rijp acht om nog wat parameters te controleren, krijg ik een bon voor het labo. U kent dat misschien wel: een spannende rekker, een naald, wat buisjes die zich vullen en daarna een gaasje, waarmee je zelf de ader dichtdrukt. Gewoonlijk toch, want deze verpleegkundige had een andere aanpak. Ik hoefde helemaal niet te drukken, ze deed dat zelf, terwijl ze met haar andere hand routinematig opruimde en al wat klaarlegde voor de volgende patiënt. Sterker, na het drukken stroopte ze zelf mijn hemdsmouw naar beneden en deed ook het koopje dicht. Een bloed name waar je zulk een koninklijk gevoel aan overhoudt, had ik nooit meegemaakt. Kan de kracht van het Licht, waar we deze Advent op wachten, sterker zijn?

Tony, pastor.