Schrik

Wat ik de laatste jaren graag doe is gaan wandelen op één van de wandelingen die in de omgeving georganiseerd worden door één van de wandelclubs aangesloten bij Wandelsport Vlaanderen (google eens ‘wandelkalender’). Het is de ideale manier om je omgeving beter te leren kennen en echt praktisch georganiseerd: je schrijft je in aan de start, je kiest dan zelf welke afstand je wil wandelen – meestal is er keuze tussen 5 km tot 50 km – en je vertrekt wanneer je wil tussen 7 en 15 en je volgt de pijltjes die de vrijwilligers speciaal voor die dag hebben opgehangen. En, alle 6 tot 8 km is er een rustpost waar de club iets te eten of te drinken aanbiedt aan zeer democratische prijzen. Een ware aanrader dus. Op een doorsneezondag wandel ik dan meestal tussen de 20 en 30 km aan een goed tempo.
Maar toch, de laatste keer dat ik op die manier was gaan wandelen was op 6 november vorig jaar, dat is dus al meer dan 6 maanden geleden – en dat terwijl ik vroeger regelmatig 30 of meer wandelingen per jaar deed. Tja, blijkbaar was er altijd een goed excuus of iets anders te doen. Zou het zijn omdat mijn linkerknie pijn doet, dat ik te dik of te lui aan het worden ben, of alle twee... Les excuses sont faites pour s’en servir, zegt men zo mooi in het Frans.
Deze morgen tijdens de Eucharistie de eerste lezing heb gehoord over de leerlingen die zich na Pasen opgesloten hadden uit schrik voor de Joden. Niet buiten durven komen. En dat terwijl het nu toch bijna Pinksteren is.
Enfin, ik heb mijn schrik overwonnen; heb mijn wandelschoenen aangetrokken, mijn wandelstokken meegenomen om de knieën te ondersteunen en heb me beperkt tot 12 km in Heverleebos. Het was mooi, het was goed en het heeft deugd gedaan. 12 km was genoeg, maar het heeft deugd gedaan.
En de schrik is weg. Nu kan het echt Pinksteren worden!

Diaken Dirk

inschrijvingsbewijs wandeling’ © Dirk Van Erps