Wijlen kardinaal Suenens schreef in zijn biografisch boek “Terugblik en verwachting” dat hij als hulpbisschop in de vroege jaren zestig door een seminarist werd aangesproken met de woorden “Ik ben tegen de Kerk!”, waarop hij iets antwoordde als “tja… wie zou daar niet tegen zijn?” Het verbaasde mij om zulke woorden te lezen van iemand die zo toonaangevend zou worden tijdens het tweede Vaticaans Concilie… en toch verwondert het mij ook niet. Want eigenlijk lijkt iedereen effectief wel een goede reden te hebben om tegen de Kerk te zijn, niet zelden om gronden die een factcheck wel kunnen doorstaan. Als je er goed bij stilstaat, zou je het zelfs kunnen omdraaien: hoe zou het komen dat er mensen zijn die wél in de Kerk blijven ondanks die vele schaduwkanten? Wat (of wie?) zou het toch zijn dat mensen toch zin geeft om verbonden te zijn met dat grote huis? Als gelovige kijken we voor het antwoord in de richting van Gods Geest waarvan gezegd wordt dat Hij ‘goesting’ geeft in die gemeenschap en die mensen – haast altijd ‘en toch’ – ervoor doet kiezen. Misschien hadden we de covid tijd nodig – toen het leven van de Kerk op een lager pitje werd gezet – om scherper te zien waar de meerwaarde gelegen is en konden wij het einde van de covid tijd en het feestelijke hernemen van het kerkelijke leven (ik zie ons nog bezig in de mooie tuin in Stokkel…) om de Geest haast tastbaar aanwezig te voelen.
Als het inderdaad Gods Geest is die ons naast koud ook warm doet blazen, dan is Pinksteren de verjaardag van de Kerk, want dan is zij geboren op het eerste Pinksterfeest…
Voor zondag dus alvast: van harte een Gelukkige Verjaardag!
Pastor Tony
 |
| © Taize |
