Een tijdje geleden kreeg ik een telefoontje van mijn zoon met de vraag of ik een paar emblemen wilde naaien op het Chiro uniform van de kinderen. Dat doe ik met alle plezier natuurlijk. Deze week had ik wat tijd en met veel enthousiasme begon ik er aan. Toen ik de uniformen zag dacht ik terug aan het moment dat mijn kinderen bij de Chiro waren en ik voor hen hetzelfde deed.
Wanneer ik het zakje met de emblemen open deed, keek ik met grote ogen... een paar... er waren 15 emblemen op te naaien. Bij een paar denk ik spontaan aan twee, vier, enkele... maar 15! Dat vroeg om een andere aanpak. (Beter dan bij de pakken blijven zitten). In plaats van die allemaal met de hand op de uniformen te naaien haalde ik mijn naaimachine boven. (Dat was ook al even geleden). Zo kon ik het binnen de voorziene tijd nog afgewerkt krijgen.
Terwijl ik bezig was dacht ik aan deze tweede lockdowntijd. Er werd aangekondigd dat die wel een paar weken zou kunnen duren... vier misschien, want dan gaan ze opnieuw evalueren. Ondertussen kunnen we er van uitgaan dat, voor ons aller veiligheid, die 'paar weken' ook wel eens een beetje meer zou kunnen zijn. Wie weet... 15 weken? Beter dan bij de pakken blijven zitten is ook hier de boodschap: Hoe pakken we het aan? Hoe houden we het vol? Hoe helpen we anderen het vol te houden? Hier is geen eenduidig antwoord op, elk van ons moet op zoek, elk binnen onze eigen mogelijkheden en inspiratie. Misschien helpt het wel als je iets 'voor (I)iemand' kan doen. Zo waren ook mijn kinderen en kleinkinderen een goede motivator. Want als je iemand graag ziet dan is niets te veel en heb je er zelf ook deugd aan.
O ja, nu mijn naaimachine op tafel stond heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook alle herstelwerk te doen. Je ziet het heeft ook zijn voordelen, het is niet allemaal kommer en kwel.
pastor Mariette
