Voor een keer lijkt de tijd bijzonder traag vooruit te gaan. Niets bougeert, alles staat schijnbaar stil. Ik moet soms terugdenken aan de eerste lockdown - de vele weken van de lente - en vraag me soms af wat er toen allemaal gebeurd is. Ik herinner er mij amper iets van. Het lijkt wel één egale vlek in mijn agenda - toen ook was het allemaal hetzelfde en niets leek vooruit te gaan. Het is nu eender: is mist geen typische weerfenomeen van de herfst?
Vorige week kreeg ik een sms van een lezer van deze blog die enthousiast liet weten sinds lang niet meer zo gelachten te hebben dan met het verhaal van de laars en de vossen (blog van 11 november). Dat korte berichtje ben ik niet vergeten. Ook als ik naar andere dagen terugkijk en mij hier of daar toch iets opvallend herinner, heeft het altijd te maken met contacten met mensen: iemand die mij schreef of belde, of iemand die ik (soms na heel wat aarzeling dan toch eens) belde en die enthousiast en dankbaar reageerde. In het grijs van mijn agenda zitten hier en daar toch kleurtjes en het zijn allemaal ontmoetingen met mensen, soms niet meer dan de 160 tekens van een sms, maar allemaal even origineel en persoonlijk.
Ik begin mij plotseling af te vragen wie ik vandaag zou kunnen bellen. Of schrijven, wie weet! Voor die ander en voor mezelf zal het daardoor vandaag een unieke dag zijn.... Wat is er dat u tegenhoudt?
Tony, pastor
 |
| (C) Pixabay |
