Winkelen

Enkele dagen geleden deed ik enkele boodschappen en het trof me "hoe gewoon" dat ondertussen geworden is. We zijn weliswaar opnieuw in een lockdown, er gelden zeer hoge veiligheidsmaatregelen en mensen wordt gevraagd om minder buiten te komen, maar het winkelen - en het dagelijkse leven in z'n geheel - heeft meer routine dan dat tijdens de vorige lockdown in de lente was. Het is nog steeds verplicht om een winkelkar te nemen, mondmasker moet nu gedragen worden, mensen moeten afstand houden en noem maar op. Maar ontsmetten mag je nu zelf doen, geen wachtrijen meer buiten en alles lijkt veel meer onder controle.
Ik moest terugdenken aan een half jaar geleden, de complete verwondering toen - hier en daar ontzetting, wat ontreddering misschien zelfs. Ik denk terug aan de lege straten, dingen 'die nog nooit iemand had gezien', die sommigen zelfs deden terugdenken aan de oorlog. Natuurlijk is de situatie vandaag niet rooskleurig. Natuurlijk vinden we de nieuwe lockdown uitermate vervelend - om het nog beleefd te zeggen. Maar het uitzichtloze van de vorige keer is er vandaag minder. We hebben het al eens meegemaakt, we weten hoe het verder gaat en vooral: we weten dat het op een bepaald moment ook terug kan eindigen. Er is vandaag iets meer perspectief dan toen.
"Perspectief" is iets vreemds. Je kan het niet vastgrijpen. Je kan het niet kopen. Maar als je het hebt, maakt dat een gigantisch verschil. Het lijkt in die zin een beetje op geloof of op hoop. Al is hoop toch nog altijd wel iets straffer...

Tony, pastor