Op de voorlaatste zondag van het liturgisch jaar lezen we het bekende evangelie van de talenten in de versie van Matteüs (25,14-30). Een man vertrouwt bij zijn vertrek naar het buitenland aan elk van drie dienaars een som geld toe, uitgedrukt in ‘talenten’, een munteenheid. Twee van de dienaars gebruiken het hun toevertrouwde geld om nog geld bij te verdienen, de derde begraaft het geld dat hij moest bijhouden in de grond. Als de rijke man terugkeert, prijst hij de twee dienaars die nog geld hebben bijverdiend, maar de dienaar die het geld had begraven, wordt berispt en buiten gegooid. Ik heb dat altijd onrechtvaardig gevonden. Die dienaar heeft het geld dat hem was toevertrouwd toch niet gestolen ? Hij heeft het netjes teruggegeven. Misschien was het erge wel, dat hij het geld had begraven. Het is een uitdrukking geworden in het Nederlands : ‘je talenten begraven’, de gaven die je gekregen hebt, niet gebruiken.in je leven.
Bovendien : de gaven, de begaafdheden, de talenten die we gekregen hebben, zijn niet van ons, ze zijn ons ‘toevertrouwd’. De bedoeling is dat we er iets mee doen, dat we er de wereld beter mee maken. Dat is het wat God van ons vraagt, doet Jezus ons met deze vergelijking begrijpen. We zijn niet gemaakt om onszelf te begraven, maar om met God mee te werken. We hebben een taak, een verantwoordelijkheid in dit leven, welke onze talenten ook zijn.
En ook in deze coronatijd klinkt die boodschap. Laten we creatief zijn om voor elkaar het leven draaglijk te maken.
Pastor Benno.
