Dat laatste is niet altijd makkelijk in praktijk. Wachten in de file op de weg; wachten op een trein die te laat is; steevast de indruk hebben de verkeerde rij aan de kassa gekozen te hebben want links en rechts gaat het blijkbaar vlugger, …
In deze coronatijden is ons geduld best rekbaarder dan anders want we wachten op betere tijden: op het terug mogen samenkomen met familie en vrienden; het terug samen mogen eucharistie vieren; hopen dat een goed vaccin ons verder helpt; enz. ieder kan daar zijn of haar eigen verwachtingen aan toe voegen. Er is zoveel om naar uit te kijken in het nieuwe jaar.
En dat uitkijken brengt mij bij een Bijbelverhaal dat mij nauw aan het hart ligt: het verhaal van de verloren zoon of anders gezegd van de ‘barmhartige vader’. God wacht op ons met eindeloos geduld. We mogen onze eigen weg gaan, weg van Hem, maar we mogen ook altijd terugkeren.
Laat ons daarom van deze Advent een tijd maken om ons te oefenen in geduld. Voor elk groot gebeuren is een wachttijd nodig. En is Gods menswording niet het grootste gebeuren?
Pastor Chris
