De reis naar de bestemming is voor sommigen een noodzakelijk kwaad, de vakantie begint pas als men ter plaatse is. Voor anderen hoort het bij de vakantie. Als je op bedevaart gaat maakt de weg daar naartoe deel uit van de bedevaart. Ook de ongemakken horen erbij, je moet soms een beetje uit je comfortzone komen vooraleer je op de bedevaartplaats aankomt. Achteraf zijn dit meestal de verhalen die blijven hangen. Als we na onze Lourdesbedevaart samenkomen om de foto's te bekijken komen de verhalen los en daar zijn elk jaar enkele verhalen bij van 'onderweg'. Zo is er iets dat mij ook zal bijblijven vanuit een van de bedevaarten naar Lourdes (10 jaar geleden).
We waren op terugweg met de trein en zaten in de laatste wagon. Het was een super lange trein. In sommige stations blijft de trein staan om het normale treinverkeer door te laten. En wanneer dat voor een lange periode is mag je de trein verlaten om op het perron een luchtje te scheppen. Dat deed ik dus ook. We hadden een half uurtje. Het was leuk om andere bedevaarders en ziekenhelpers te zien en een babbeltje te slaan. Op de achtergrond de omroeper van het station die de aankomst en vertrekken aankondigde voor het treinverkeer. Ik wandelde wat rond om de benen te strekken en stond wat te dagdromen. Toen ik omkeek stond er niemand meer op het perron. Er ontstond een lichte paniek toen ik plots de deuren hoorde dichtslaan. De treinconducteur, helemaal vooraan de trein wenkte en maande mij aan tot spoed. Het waren de langste minuten van mijn leven denk ik. Gelukkig is alles goed afgelopen en ben ik niet als 'verloren reiziger' gestrand. God zij dank was de treinconducteur een lieve man, die mij deze nachtmerrie bespaard heeft.
Misschien ben jij onderweg ook al eens in problemen geraakt en blij geweest met de hulp van iemand die zijn goed hart liet zien. En kan je net als ik met veel dankbaarheid aan hem/haar terugdenken.
Mariette, pastor
