Als een oase in dat gebeuren de dagelijkse gebedsmomenten ('s morgens, overdag, 's avonds) en ook de dagelijkse Eucharistie. In het midden van zo'n tocht het sein krijgen dat iedereen zich neerzet, ergens in een wei, en dat het tijd is om de mis te vieren, is een herademing. Alle rugzakken gaan open: zangboeken worden genomen, iemand heeft een kelk mee, een misboek, wat wijn, de hosties, een muziekinstrument, albe en stola voor diakens en priesters... Ik denk dat ik niet zo vaak intenser Eucharistie gevierd heb, als die momenten (en geef toe: wat maakt het uit dat je bezweet bent, je kleren niet netjes liggen of hier of daar iemand even in slaap dommelt?) Daar is wel voelbaar dat God meetrekt met zijn volk en er de echte steun en toeverlaat van is.
Het heeft er even naar uitgezien dat we met onze pastorale eenheid in open lucht Eucharistie zouden vieren op vijf momenten. (U leest het in Kerk en Leven van deze week, spijtig genoeg al achterhaald op het moment van verschijnen). Het zou zoiets geweest zijn als een Eucharistie, "onderweg, op onze corona pelgrimstocht...". Maar het mag niet zijn: er zijn alweer nieuwe normen en de vieringen mogen niet doorgaan (ondanks wat het parochieblad dus zegt...)
Toch ben ik ervan overtuigd dat God ook vandaag met zijn volk meetrekt. Daar doet ons eventuele "morren" of "zwartkijken" echt niets vanaf...
Tony, pastor
