Groen, kleur van de hoop

Lang geleden, in mijn kindertijd, ging ik regelmatig naar een filmnamiddag in Bozar. Ik meen mij te herinneren dat die namiddagen door de gemeente werden georganiseerd. Eén film is mij sterk bijgebleven omdat de personages telkens een bepaalde kleur hadden naargelang hun gevoel op dat moment. En ja, groen was de kleur van de hoop.
Dat groene accent vind je ook bij mij thuis terug, onder andere door de vele planten die er staan. Vandaar misschien ook mijn fascinatie voor de lente. In geen enkel ander jaargetijde vind je die verscheidenheid aan groentinten, vaak heel teer. Ik blijf daar telkens verwonderd en bewonderend naar kijken!
Zo is ook de hoop een teer iets. Zeker in deze coronatijden is het niet altijd eenvoudig om de hoop te bewaren. Daarom ook spreekt de ontluikende lente mij dit jaar nog meer van hoop dan anders. Dat zie ik ook terug in de foto: een groene tunnel, het einde niet zichtbaar maar het is er wel. Dat blijf ik geloven want God laat ons niet in de steek. Hij blijft met ons mee de weg gaan.
Dit gebed van kardinaal Godfried Danneels heeft mij altijd diep getroffen:

God, onze Vader, 

 behoed ons voor de wanhoop, 

de ultieme bekoring van onze tijd.
Want het laatste wat men Gods kinderen ontnemen kan 

– na het geloof en na de liefde – 

is juist de tere plant van de hoop, 

het laatste wat wij, mensen, nodig hebben om te overleven in bange tijden.
Heer, laat niet toe dat wij wegzinken in die verzoeking, 

dat wij en alle mensen geen hoop meer zouden hebben.
Want dat is pas de dood, voorgoed: het doven van de hoop.
Behoed ons voor zo’n sterven. Amen.

Pastor Chris