Een glimlach

Vorige week schreef ik voor de blog over een ‘knipoog’, een figuurlijke weliswaar. Een echte knipoog kan natuurlijk ook, zelfs met een mondmasker op. Maar een glimlach met een mondmasker op dat is een andere zaak. Die blijft noodgedwongen in het verborgene. En dat vind ik heel jammer want een glimlach krijgen en kunnen geven is goud waard. Ik betrap mezelf er op dat ik glimlach naar iemand tijdens een wandeling of in de winkel en dan pas besef dat die ander dat niet kan zien. Vergaderen via zoom biedt wel die mogelijkheid, gelukkig maar.
Ik kreeg onlangs van mijn nichtje, die ook mijn petekind is, een foto toegestuurd van haar twee maanden oude dochtertje met een stralende glimlach op haar gezichtje. Ik heb de foto met veel plezier op mijn bureaublad gezet. Elke keer als ik mijn computer opstart, krijg ik een mooie glimlach te zien en glimlach ik terug. Soms is er maar weinig nodig om gelukkig te zijn.

Pastor Chris

Het kost niets en is veel waard.

Het maakt de ontvanger rijker 

zonder dat het de gever armer maakt.
Het duurt kort als een bliksemflits 

maar blijft vaak voor altijd in de herinnering.
Niemand is zo rijk dat hij zonder kan 

en niemand is zo arm dat hij het zich niet kan veroorloven.
Het brengt geluk in huis, 

kweekt goodwill in zaken en is het teken van vriendschap.
Het geeft vermoeiden kracht, beurt de neerslachtigen op, 

troost de bedroefden en is het beste middel tegen ergernis.
Het kan niet worden gekocht of afgebedeld, geleend of gestolen, 

omdat het alleen waarde heeft wanneer het geschonken wordt.
Wat is het? Een glimlach.