Ik ben maar een mens

Ik weet niet of jij vorige week naar de Passion hebt gekeken op de Nederlandse TV, het jaarlijkse spektakel waarbij zangers en acteurs het lijdensverhaal van Jezus spelen doorspekt met hedendaagse popliedjes. ‘You love it or You hate it’. Ikzelf ben een fan vanaf het eerste uur. Het ruikt wat naar kitsch, maar het valt mij telkens weer op hoeveel mensen gegrepen worden door deze voorstelling, of ze nu gelovig zijn of niet. Dit jaar was het in Roermond, weliswaar zonder publiek omwille van de gekende redenen, maar daarom niet minder indrukwekkend. Integendeel zelfs. Ik vond het dit jaar één van de sterkste edities die ik ooit gezien heb. Een heel mooi moment was dat waarop zanger Rob Dekay die Judas speelde het lied ‘Ik ben maar een mens’ zong, een vertaling van het nummer ‘Human’ van Rag’n’Bone Man. Moeilijk om zo’n sterk nummer te vertalen, maar het resultaat mag er best wezen. Je kan het hieronder beluisteren en bekijken. In dat lied verontschuldigt Judas zich voor wat hij doet, omdat hij tenslotte toch ook maar een mens is. Hij verschuilt zich dus achter zijn mens-zijn om zijn fout goed te praten. Hoe herkenbaar is dit niet. Hoe vaak zeg ik, na het maken van een kleine of grote misstap, ook niet dat ik slechts een mens ben en dus niet perfect ben? Op zich is het niet verkeerd om te erkennen dat we slechts mens zijn. Was dit trouwens niet de oproep aan het begin van de veertigdagentijd waar we hoorden ‘mens, gedenk dat je stof bent’? En wordt in Psalm 131 niet diegene geprezen die niet hoger reikt dan hij kan? Jouw eigen menselijkheid erkennen is goed en getuigt van een grote wijsheid. Het verhaal van Icarus die zijn vleugels aan de zon verbrandt is hierbij een goede richtingwijzer. Maar worden we anderzijds als mens ook niet opgeroepen om juist te ‘excelleren’ in ons mens-zijn? Prijst de psalmist niet in psalm 139 hoe wonderlijk God ons wel gemaakt heeft? We zijn dus tot heel wat in staat! En als we ons mens-zijn ten volle beleven en leven zoals God ons heeft bedoeld, dan komen we in zekere zin als mens dichter bij het goddelijke. Wij mensen zijn immers geschapen als beeld en gelijkenis van God, dus hoe meer we ten volle mens zijn, hoe meer ook dat goddelijke in ons aan het licht komt. Het meest nog komen we dicht bij dat goddelijke via de liefde. Want is de liefde niet juist zo eigen aan een mens? En merken we niet dat die liefde vaak iets goddelijks heeft? Diegene die daar wonderlijk in slaagde, is zonder twijfel Jezus. Hij beleefde als mens liefde tot het uiterste, zijn liefde was goddelijk. Dat God hem heeft doen verrijzen is dan ook een soort goddelijke goedkeuring, alsof God daarbij zegt: deze Jezus is werkelijk een mens naar mijn hart. Laten we dus ten volle erkennen dat we mens zijn, niet om ons erachter te verschuilen, maar om juist in ons mens zijn een glimp van het goddelijke te doen oplichten. En hierbij kan Jezus onze leidsman zijn.

Pastor Gino