Licht aan het einde van de tunnel

Toen ik in 1980 van het West-Vlaamse platteland naar Schaarbeek verhuisde, de liefde volgen zoals ze dat zeggen, was dat voor mij een harde tijd. Van den boerenbuiten naar de Gallaitstraat op een zolderkamer op de derde verdieping, het verschil kon niet groter zijn. En toch...
Na een tijdje heb ik lieve mensen ontmoet, mensen waar ik kon thuis komen, waar ik mezelf kon zijn, waar ik niet afgerekend werd op wat ik zei en die mij ook de vrijheid gaven om op mijn ritme het leven te ontdekken. Vrienden voor het leven, en ik mag ook zeggen, zij was als een moeder voor mij in Brussel. Vorige week is haar man overleden en ik kon niet naar haar toe. Dan ondervind je aan de lijve hoeveel leed heel wat mensen hebben moeten dragen het laatste jaar.
Gisteren drong het pas echt tot me door. Ik had een off day. Wat doe je dan op zo'n dag?
Ik ben beginnen foto's kijken. Nee, niet van mijn vrienden, want daar heb ik zelfs geen foto's van, maar van mijn kinderen en kleinkinderen. En weet je, dat doet deugd, het is als zalf op de wonde. Als je verhalen, de gelukkige momenten van vroeger opnieuw kan beleven dan besef je dat tijd en ruimte maar relatief zijn. Het maakte mij dankbaar.
Soms moet je pijn voelen vooraleer je je bewust wordt van het mooie dat je ook heb mogen ontvangen. En dat er nog steeds is, ook al kan je het nu niet grijpen. Het heeft mij in ieder geval terug de energie gegeven om verder te gaan.
Ik geloof in het licht aan het einde van de tunnel. Ik geloof in het 'Licht' en de weg die nodig is om daar te komen.

Pastor Mariette

© Pixabay