Vorig jaar was de Goede Week helemaal anders dan gewoonlijk.
Niet alleen omwille van de coronacrisis waardoor we voor het eerst niet in de kerk konden vieren, maar ook omdat het dagen van afscheid nemen waren van mijn moeder, die sinds het begin van de lockdown in het ziekenhuis lag. Zij is daar op Stille Zaterdag overleden.
Vorig jaar zeiden we: “Volgend jaar zullen we terug samen kunnen vieren.”
Maar neen, het coronavirus blijft ons parten spelen.
Ook deze Witte Donderdag zullen we niet in de kerk vieren.
We worden wel uitgenodigd om de gestreamde, meertalige viering voor Brussel mee te vieren via internet. Zo kan dit een moment van verbondenheid worden over de grenzen van gemeenschappen en talen heen. Is dat juist niet waar God toe oproept?
Witte Donderdag is voor mij ook altijd een ‘donderdag als geen ander’ omdat ik elke keer wordt getroffen door het gebaar van dienstbaarheid in de voetwassing. De laatste jaren, toen we in de kerk konden vieren, was er ook het moment van de voetwassing. Ik was bij degenen die zich de voeten lieten wassen. Telkens begreep ik op dat moment de reactie van Petrus. Want zo’n grote dienstbaarheid als die van Jezus, roept in eerste instantie vragen op.
Maar moge mijn antwoord hierop er één zijn van diepe dankbaarheid omdat Jezus in het Laatste Avondmaal toont dat ik als christen geroepen ben tot dienende liefde.
Pastor Chris
